حُبِّ الدُّنْیَا وَ الْحِرْصِ عَلَیْهَا
1- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ دُرُسْتَ بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هِشَامٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ حُبُّ الدُّنْیَا
اصول کافى جلد 4 صفحه:2 روایة:1
ترجمه :
حضرت صادق (ع) فرمود: ریشه و سر هر خطا کارى دوستى دنیا است.
توضیح:
باید دانست که دنیا و دوستى آن بخودى خود مذموم نیست، آنچه مذموم است آن دنیائى است که انسانرا از کسب کمالات و تحصیل آخرت باز دارد، و او را بمهالک اندازد، و گرنه وسیله بسیارى از سعادت همین دنیا و دوستى آن است، دنیا است که محل نزول فرشتگان رحمت، و خانه پیمبران، و جاى تجارت اولیاء خدا بوده، چنانچه امیرالمؤمنین (ع) فرماید، و روى همین اصل، پیمبران و ائمه اطهار از خداى تعالى طول عمر و ماندن در دنیا را مىخواستند، چنانچه در کلام سید الساجدین علیهالسلام است، که از خدا براى صرف در اطاعتش طول عمر مىخواهد، و البته این چنین دنیائى عین آخرت است، چنانچه در روایت صحیح از ابن ابىیعفور حدیث شده است که گوید: عرض کردم بحضرت صادق علیه السلام که ما دنیا را دوست داریم؟ فرمود: میخواهى براى چه کار؟ عرض کردم: مىخواهم بوسیله بوسیله آن ترویج کنم و حج بجاى آورم و برنانخورهاى خود انفاق کنم، و به برادران دینى خود برسانم، و صدقه دهم؟ فرمود: این از دنیا نیست، (بلکه) این آخرت است. پس رویهمرفته آنچه از اخبار و آیات استفاده مىشود آن است که دوستى دنیائى که باعث فراموشى آخرت و تن پرورى و واگذاردن دستورات الهى و حرص بر لذات و شهوات و گناهان و امثال اینها باشد مذموم است، و بعبارت روشنتر دنیا را براى دنیا بخواهند نه براى آخرت، ولى اگر دنیا را بر ولى اگر دنیا را براى درک سعادات و کسب کمالات و آخرت بخواهد مذموم نیست بلکه ممدوح است (این بود ملحض کلام مجلسى علیهالرحمة در باب ذم دنیا).