نعمت میلاد پیامبر اکرم
(صلى الله علیه و آله و سلم (در ماه ربیع الاول
این ماه همانگونه که از اسم آن پیداست بهار ماه ها مى باشد؛ بجهت
اینکه آثار رحمت خداوند در آن هویداست . در این ماه ذخایر برکات خداوند و نورهاى
زیبایى او بر زمین فرود آمده است . زیرا میلاد رسول خدا (صلى الله علیه و آله و
سلم ) در این ماه است و مى توان ادعا کرد از اول آفرینش زمین رحمتى مانند آن بر
زمین فرود نیامده است زیرا برترى این رحمت بر سایر رحمتهاى الهى مانند برترى رسول
خدا بر سایر مخلوقات است . و همانطور که او داناترین مخلوقات خداوند و برترین آنها
و سرورشان و نزدیکترین آنها به خداوند و فرمانبردارترین آنها از او و محبوبترینشان
نزد او مى باشد، این روز نیز برتر از سایر روزهاست . و گویا روزى است که کاملترین
هدیه ها، بزرگترین بخششها، شاملترین رحمتها، برترین برکتها، زیباترین نورها و مخفى
ترین اسرار در آن پى ریزى شده است
.
پس بر انسان مسلمان که برترى رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم )
را قبول داشته و مراقب رفتار با مولایش مى باشد واجب است این روز را بگونه اى وصف
ناپذیر برتر از هر وقت و روز دیگرى بداند. چون در مثل چنین روزى سرچشمه فضایل و
برتریها بر این امت فرود آمد؛ تمام برکتهاى نبوت و امامت و کتاب و شریعت فقط با
وجود رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم )
آشکار شد که ابتداى آن در این روز مبارک بود. و زمانى که با عقل و شرع
برترى این روز ثابت شد، بر مسلمان مراقب واجب است با تمام تلاش خود در شکرگزارى
این نعمت بزرگ کوشش و سعى کند که این رحمت وسیع را توسعه داده و این روز را
بزرگترین عید خود بداند؛ با طاعات تام و تمام به خداوند نزدیک شده و با توسلات
کامل به رسول خدا توسل پیدا کند.
از مراقبات این روز، این است که تمام ماه را در این روز با تلاشهاى نیکو
و اطاعتهاى گرانقدر و بزرگ ، بزرگ داشته و با پروردگار خود در مورد این نعمت بزرگ
مناجات نماید.
و بدان اگر تو عبادت انس و جن را انجام داده و اخلاص پیامبران را
داشته باشى باز هم نمى توانى واقعا شکر این نعمت را بجا آورى . البته نه باین جهت
که این اعمال نیز از نعمتهاى اوست و شکر دیگرى را واجب مى کند. بلکه بخاطر بزرگى نعمت ،
کسى توان شکر آن را ندارد.
پس بحکم عقل واجب است بعد از درک ناتوانى ، باندازه توان شکر آن را
بجا آورى و خداوند نیز شکر خالصانه تو را با فضل خود مى پذیرد که خداوند با تشکر
زیاد عمل کم را قبول مى کند.
ولى مهم ، داشتن حالت قلبى مناسب در این عید بزرگ و شرمسار بودن از
عجز و کوتاهى است ؛ و نیز انجام اعمالى که انسان را از غفلت و تلف کردن وقت خارج
نماید؛ نیز تلاش زیاد براى بدست آوردن صدق اخلاص همراه با شرمسارى ؛ و مهم دانستن
این روز بمقدار اهمیت واقعى آن ؛ گرچه در بجا آوردن حق شکر آن ناتوان بوده یا
کوتاهى کرده باشى .
خلاصه ، بنده باید تمام توان خود را در انجام عبادات قلبى از قبیل شناخت
، یادآورى ، شکر و... بکار گیرد. زیرا شرع گرچه در عبادات بدنى خواهان میانه روى
بوده نه زحمت زیاد، ولى در عبادتهاى قلبى مثل شناخت ، ذکر و شکر و لطیف نمودن قلب
با شناخت و صفات پسندیده اى که در پى آن مى آید، بکار بردن تمام توان را مى طلبد.
تا به جایى برسد که امام صادق درباره عارف مى فرمایند:
((اگر دل او بمقدار یک چشم
بهم زدن خدا را فراموش نماید از شوق او مى میرد و هنگامى که پرده هاى اوهام و
حجابهاى تاریکى از جلو او برداشته شده و نورهاى زیبایى صفات و نشانه هاى عظمت و
بزرگى خداوند در قلب او جلوه گر شود و نور بسیار درخشانى را ببیند، ممکن نیست
اشتباه یا غفلت نماید؛ و حالات قلب او با جلوه گریهاى مخصوص صفات جمال و جلال
خداوند دگرگون مى شود. و خداوند بزرگ عهده دار ریاضت دل او با ترس و امیدوارى از
این راه مى شود تا زمانى که او را در جایگاه راستى و در پناه خود وارد کند و او را
در بهشت بهتر، بهشت نور همراه با پیامبران و شهدا و نیکوکاران سکونت دهد.))
منبع : المراقبات میرزاجواد آقا تبریزی
