خلق و خوى حضرت امام صادق (ع (
حضرت
صادق (ع ) مانند پدران بزرگوار خود در کلیه صفات نیکو و سجایاى اخلاقى سرآمد
روزگار بود. حضرت صادق (ع ) داراى قلبى روشن به نور الهى و در احسان و انفاق به
نیازمندان مانند اجداد خود بود. داراى حکمت و علم وسیع و نفوذ کلام و قدرت بیان
بود. با کمال تواضع و در عین حال با نهایت مناعت طبع کارهاى خود را شخصا انجام مى
داد، و در برابر آفتاب سوزان حجاز بیل بدست گرفته در مزرعه خود کشاورزى مى کرد و
مى فرمود: اگر در این حال پروردگار خود را ملاقات کنم خوشوقت خواهم بود، زیرا به
کدّ یمین و عرق جبین آذوقه و معیشت خود و خانواده ام را تاءمین مى نمایم .
ابن خلکان مى نویسد:
امام صادق (ع ) یکى از ائمه دوازده گانه مذهب امامیه و از سادات اهل بیت رسالت است
. از این جهت به وى صادق مى گفتند که هر چه مى گفت راست و درست بود و فضیلت او
مشهورتر از آنست که گفته شود. مالک مى گوید: با حضرت صادق (ع ) سفرى به حج رفتم ، چون
شترش به محل احرام رسید، امام صادق (ع ) حالش تغییر کرد نزدیک بود از مرکب بیفتد و
هر چه مى خواست لبیک بگوید صدا در گلویش گیر مى کرد. به او گفتم : اى پسر
پیغمبر ناچار باید بگویى لبیک ، در جوابم فرمود: چگونه جسارت کنم و بگویم لبیک ،
مى ترسم خداوند در جواب بگوید: )) لا لبیک و لا سعدیک ((